Zajęcia dla dzieci i młodzieży łączące przedsiębiorczość z programowowaniem!

Zajęcia prowadzimy w Warszawie i okolicach, ale prowadzimy też zajęcia dojazdowe w dowolnym mieście - jeśli będą chętni.

Ponieważ kreatywność to znajomość praw rzeczywistości poznanych na biologii, chemii, fizyce, j. polskim i zgodne ich łączenie w celu stworzenia, "czegoś z niczego".

W grze, całą wiedzę z trudem zdobywaną w szkole, musimy schować do szuflady i zacząć działać zgodnie z zasadami gry. Zasady gry często są sprzeczne z zasadami rzeczywistości np: można budować "kreatywne" domy w Minecraft, które są całkowicie sprzeczne z prawami grawitacji.

Dziecko po wielu godzinach spędzonych w świecie gry przestaje rozumieć rzeczywistość, a dodatkowo staje się ona coraz bardziej "trudna", bo zupełnie inaczej wykonuje się tricki na deskorolce w rzeczywistości, a inaczej w grze.

Ponieważ wchodząc do świata gry musimy odłożyć naszą wiedzę, zasady, wszystko czego się nauczyliśmy w szkole. W grze obowiązują całkowicie inne prawa, zasady, można np: skakać z wysoka, budować konstrukcje sprzeczne z prawami grawitacji itp.

A programowanie to sztuka odkrywania praw natury i odbijania ich w kodzie. Programista musi rozumieć otaczającą rzeczywistość i tworzyć kod spójny z jej zasadami.

Wspólna rzeczywistość ułatwia też komunikacje w zespole, ponieważ każdy może samemu badać rzeczywistość, bo ma ją na wyciągnięcie ręki.
W świecie gry nie jest tak prosto, trzeba się spytać autora albo zgadywać co miał na myśli.

Minecraft, bazuje na dostarczaniu nieskończonej ilości (prostych) zadań do wykonania. Sprawia, że jest "nienudno", cały czas da się coś robić, a każde wykonanie zadania, w kolorowym i szalonym świecie gry, powoduje wydzielenie się dopaminy, hormonu nagrody.

Materiał obrazujący zjawisko można znaleźć pod adresem (ARTE.TV). W materiale omawiana jest gra Candy Crush, ale mechanizm prowadzący do uzależnienia jest dokładnie taki sam jak w Minecraft i bazuje na teorii Gestalt

Raport o wpływie gier przygotował serwis Clutch i według tego raportu na pierwszym miejscu uzależniających gier jest właśnie Minecraft.
Więcej można znaleźć w artykule w gazecie Komputer świat.

Obecnie zajęcia prowadzimy dla dzieci 11+, ale na zajęciach mamy też 10 latków.

Na pierwszym roku duża cześć zajęć odbywa się offline, bez komputerów. Dalsze zajęcia są dostosowane tempem, trudnością oraz ilością materiału do młodego odbiorcy.

Ponieważ tylko tak dzieci mogą się uczyć, tylko dzięki zanurzeniu w tą samą rzeczywistość mogą ją poznawać, odkrywać różne perspektywy i uczyć się zgodnego rozwiązywania konfliktów - bo zawsze szukamy tego co jest bliższe rzeczywistości, a nie tego co ktoś uważa.

Praca we wspólnej rzeczywistości ułatwia komunikacje oraz rozumienie o czym są zajęcia.

Wspólna rzeczywistość inspiruje do wyrażania swoich obserwacji. Także pozwala odkryć, że nawet nauczyciel musi się podporządkować rzeczywistości:) i gdy się przejęzyczy i powie "czerwony kubek" to uczeń musi ten błąd, halucynacje, niezgodność z rzeczywistością skorygować i wskazać, że kubek jest różowy.

Wyrabia to nawyk poprawiania błędów i trzymania spójności z rzeczywistością, co jest ważne w matematyce, języku polskim, ale tak samo w programowaniu, inżynierii, czy firmie.

Proszę powiedzieć, którą ręką została napisana litera "l", czy użyty był caps lock, czy wciśnięto klawisz fizyczny palcem, a może długopisem, a może skorzystano z klawiatury ekranowej? Cyfryzacja powoduje bezpowrotną stratę danych, których nie da się odtworzyć. Każdy z nas jest redukowany do kilkunastu klawiszy i kilku ruchów myszą.

Bez kontaktu z tą samą rzeczywistością nie da się na bazie tekstu stwierdzić, jakiego koloru obuwie nosi nauczyciel albo jaka była pogoda - a wbrew pozorom są to istotne elementy ważne by były takie same dla wszystkich uczestników.

Erica Evansa w książce "Domain Driven Design", wskazuje, że najważniejsze jest żebyśmy wszyscy nauczyli się mówić jednym językiem, a tym wspólnym językiem jest właśnie rzeczywistość i jej prawa.

W świecie cyfrowym bardzo trudno odtworzyć kontekst i jednoznacznie się porozumieć, znaleźć wspólny język. Szczególnie dzieci, które dopiero poznają świat. Dlatego konieczna jest wspólna rzeczywistość, wspólna interakcja w grupie, nauka słuchania i patrzenia na różne perspektywy.

Na zajęciach wykonujemy różne aktywności, ćwiczenia, zgadywanki, odgrywamy sztuki teatralne, malujemy interfejs użytkownika. Na zajęciach jest dużo interaktywnych i nieoczywistych materiałów.

Każde zajecia to mała wyprawa, która zaczyna się i kończy małym sukcesem, by dzieci miały satysfakcję, że udało im się wykonać zadanie.

Gry zamykają w niewidzialną bańkę empiryzmu, świata w którym nic nie wiemy, a wszystko "jak w ciuciubabce" po omacku zgadujemy. Nasza wiedza o świecie jest nieprzydatna, musimy ją odłożyć, bo mechanika gry jest inna... inaczej buduje się dom w Minecraft, czy Roblox, a inaczej w rzeczywistości.

W grze obowiązują schematy i odmienne zasady. Problem można rozwiązać tylko w konkretny sposób. Np: gdy skończą sie fundusze to możemy, kogoś napaść, albo obniżyć jakość, albo wczytać grę na wcześniejszym etapie... możemy zrobić tylko to co przewidział autor schematu gry.

W rzeczywistości mamy nieograniczone możliwości. Gdy skończą się nam fundusze, możemy poczekać, możemy poszukać inwestora, możemy zmniejszyć zakres prac, zachowując jakość. Można powiedzieć, że mammy wiele możliwości.

Gdy w jednym miejscu zgubiliśmy się, możemy poszukać rozwiazania w innej dziedzinie. Gdy na chemii nie znajdziemy odpowiedzi, to sprawdźmy w fizyce, a może na j. polskimg , bo rzeczywistość jest spójna. Pracując w rzeczywistości zdobyta wiedza pozostanie z nami na stałe i będzie przydatna w całym życiu.

Ponieważ gry są odłączone od rzeczywistości i mają odmienne zasady jak np: możliwość skakania z wysoka, wczytywanie "saveów" po zginięciu, to wyrabiają skłonność to ryzykownych zachowań... spróbuję i zobaczę co się stanie.

Gry też opierają się na prostej mechanice, gdzie rozwiązujemy problemy lokalnie i nie myślimy o ich konsekwencjach w dalszej perspektywie, wszystko sie dzieje ewolucyjnie. Gra jest tak skonstruowana, że zawsze da się ją przejść.

W rzeczywistości błędy popełnione wcześniej wpływają na całą przyszłość. Dokładnie tak samo jest w programowaniu, firmie i życiu jeśli popełnimy błąd (czyli nie będziemy zgodni z rzeczywistością) w trakcie fazy projektowania, to będzie on miał wpływ na dalsze etapy.

Dziecko dostaje ciszę i spokój, tak niezbędną i konieczną do myślenia analitycznego. Może też odpocząć, odetchnąć od bodźców zewnętrznych, zwolnić, posłuchać, popatrzeć.

W grze dziecko działa mechanicznie, reakcyjnie, zgodnie z mechaniką gry. Celem gry jest zawsze rozrywka i przyjemność, wciagnięcie gracza na długie godziny.